19. yüzyıl klâsik Türk mûsıkîsinin en önde gelen isimlerindendir. 1779 yılında doğdu. Küçük yaşlarda İstanbul’a geldiği sanılmaktadır. Henüz 12 yaşında iken, kendisine bir keman alınıp bir de Musevi hoca tutulmuş ve mûsıkîye başlamıştır. Ancak, babası mûsıkîyle uğraşmasını istemediğinden bu çalışmasını yasaklamıştır. Mûsıkîyle uğraşmasına engel olunması küçük Şakir’in ciddî şekilde rahatsızlanmasına yol açmış, bunun üzerine babası Enderun’a girmesine müsaade etmiştir.

Sultan II. Selim’in Hazîne Kethüdası Salih Bey’in dairesinden yetişmiş, ilk mûsıkî derslerini Hanende Başçavuş Mustafa Ağa’dan almıştır. Parlak sesi ve fevkalâde kabiliyeti ile göze çarpan genç Şakir, Enderun’da hoca olan Hammamizâde İsmail Dede Efendi’den de çok faydalanmış, eserler meşk etmiştir. 1808′de Sultan II. Mahmud padişah olduğu zaman Hâzine Odası’ndan Çavuş rütbeli Şakir Ağa, çok iyi bir bestekâr, fevkalâde güzel sesli ve okuyuşundaki üslûbu, tavrı ile değerli bir hanende idi. Ayrıca iyi bir tanburî ve kemanî olarak da şöhrete ulaşmıştı. Sultan II. Mahmud’un padişah oluşundan bir kaç yıl sonra (padişah nedîmi), 1820 yılında ise müezzin başı oldu.

Şakir Ağa, 1828′de saraydan ayrıldı. Kendisine (Hacegânlık) payesi verildi. Bir süre vergi tahsildarlığı da yapmıştır. Daha sonra evinde mûsıkî dersleri vermiş ve saraydan ayrılışından 12 yıl sonra evinde ölmüştür. Eyüp Sultan Camii mihrabı önüne gömülmüştür.

33 yaşında iken Ferahnak makamını icat etti. Bu makamdan klâsik takımı Dede Efendi ile birlikte oluşturdular. Şakir Ağa, kâr, I. beste, yürük semâîyi; Dede Efendi’de II. beste ile ağır semâî’yi bestelediler.

Şakir Ağa’nın bestekârlığını çok ince bir duygu ve zevkin yüksek sanat kudreti taşıyan melodik cümlelerle ihtişamlı anlatımı olarak nitelendirebiliriz. Klâsik formdaki dört eseri dışındaki eserleri şarkı formundadır. Şakir Ağa büyük bir şarkı bestekârı olarak gösterilebilir.